En toen kwam die bestelling uit Zweden...
Geplaatst: maandag 11 mei 2020 om 11:30 | Views: 7651
Auteur: WIllem Molema
PEKELA - Willem Molema schreef de volgende column: 'Mijn oorlogsboek 'Valse Diagnoses' wordt niet alleen in Nederland verkocht, ook in het buitenland. Over het algemeen is het niet vermeldenswaardig dat een boek naar Duitsland, Portugal of een ander land gaat. En een bestelling vanuit Zweden evenmin. Dat verandert pas als de naam van de aanvrager in beeld verschijnt.
Het is een van de kinderen van de (NSB)huisarts Marinus Koert uit Oude Pekela waaraan in het boek ook een hoofdstuk is gewijd. Ik herinner me ons contact nog als de dag van gisteren. Het was ongeveer een jaar geleden. Tijdens mijn onderzoek ontdekte ik dat drie van de vier kinderen van Koert in het buitenland wonen: Canada, Nieuw Zeeland en Zweden. De vierde telg, zoon Wouter, is in Nederland gebleven, maar ver van Oude Pekela. In de Randstad.
Uit diens gegevens op internet bleek me dat hij jaren naar zijn identiteit heeft lopen zoeken. Samen met zijn vriend kwam hij terecht in de wereld van de meditatie. Hij schreef er ook een boek over. In het voorwoord zegt hij: ''In deze drukke tijd, waarin iedereen zo veel mogelijk goederen probeert te vergaren, komen de mensen vaak niet toe aan het geven van onvoorwaardelijke liefde aan hun kinderen, omdat zowel man als vrouw wil werken. En dan hun kinderen opgevangen worden door anderen.Bij onze ouders ging het anders, maar omdat zij zelf te weinig liefde hadden gehad en nog te veel aan regels vastzaten, konden zij ook hun kinderen weinig echte liefde geven. Er ontstaat bij sommige mensen geleidelijk aan een gevoel dat het niet klopt, dat er meer moet zijn en enkelen van ons gaan echt op zoek.Eerst vaak met het gebruik van bewustzijnsverruimende middelen, zoals LSD en Paddo’s en voor het gevoel XTC. Maar er zijn natuurlijk veel meer middelen, die je bewustzijn verruimen. Zoals een Zikr, of een prachtige zonsondergang Op zeker moment komen we er achter, dat deze middelen niet voldoende zijn, er moet nog iets meer zijn.En dan is de tijd rijp om in contact te komen met mensen, die een aanwijzing kunnen geven, een techniek kunnen aanraden, zoals meditatie, ademhaling of yoga.En als je dan iemand ontmoet, die de liefde zelf heeft gerealiseerd, dan voel je, dat je op de goede weg bent. Delen van het boek zijn vanuit het gezichtspunt van mijn vriend en geliefde, Hansje, geschreven, de rest vanuit mezelf.''
In een interview dat hij over de wereld van meditatie geeft, valt me een passage in het bijzonder op. Dat is deze: ''Hansje, mijn vriend en geliefde, is mijn grootste leraar. Omdat zij onvoorwaardelijk van me houdt en met mij samen de tijd wilde doorbrengen, heeft zij me kunnen laten zien in welke structuren ik verstrikt.''
Wouter is ook in Oude Pekela geboren, net als zijn twee broers en zus. Broer Jaap is in Zweden beland en heeft daar onder meer een hondenfokkerij. Met hem had ik tijdens de voorbereiding op het oorlogsboek kort contact, net als met enkele andere kinderen van NSB-ers. Hij zei bij voorbaat niet aan het boek te willen meewerken, maar hij zou in elk geval zijn broers en zus raadplegen. Het antwoord laat zich raden; niemand van de kinderen wenste medewerking te verlenen. En toen sprak Jaap deze historische woorden over zijn vader. Als reden van de weigering: ''We hebben het contact met onze vader na de oorlog direct verbroken, want deze man heeft ons gezin alleen maar ellende gebracht.''
Zijn primaire reactie om bij het horen van een boek over de oorlog en zijn vader direct terug te deinzen, snap ik. Waar ik vooral benieuwd naar ben is wat het werkelijk met hem deed. Daar zal ik wel nooit een antwoord op krijgen. Ik vind dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden. Als het je eigen vlees en bloed aangaat, kan ik me voorstellen dat die opmerking te simpel is. Maar wat was het dan wel? Haatgevoelens, negatieve emoties die weer aan de oppervlakte komen, schaamte omdat het je vader betreft, frustratie of zit er na al die jaren nog veel pijn? ''Het beste is om het verleden te laten rusten,'' zei er eens iemand tegen mij. Daarop reageerde iemand die in de oorlog dierbaren had verloren met: ''laten rusten? Nooit.''
Dat deed een klasgenoot van mij uit de jaren zeventig ook niet toen ik hem confronteerde met het NSB-verleden van zijn vader. Hij vertelde mij zijn verhaal waarmee ik het boek afsluit. Voor mij is hij een held.
Morgen stuur ik het boek naar Zweden.'
