Column: 'Terraskieker'
Geplaatst: dinsdag 26 mei 2015 om 13:05 | Views: 3663
Auteur: W.A.L. Stuurman
OUDE PEKELA - 'Terraskieker', nee, dat is geen vogeltje, maar een pseudoniem van W.A.L. Stuurman, een columnist of liever een verhaaltjesschrijver van de vereniging L.T.C. uit Oude Pekela. Stuurman is niet zo’n actieveling, die zich volkomen onnodig in het zweet gaat rennen achter ballen aan, die hij toch niet kan halen. Stuurman zit liever aan de kant om te zien hoe anderen zich uit de naad werken.
Dat geldt ook voor spelers, die het tennistoernooi Pekela Open bezoeken en gaan voor de vette geldprijzen of een hogere ranking, waardoor ze het de volgende wedstrijden nog moeilijker krijgen en zich nog meer moeten uitsloven. Stuurman begrijpt dat niet. Waarom niet gezellig op het terras zitten en wat keuvelen met de vele anderen over hoe het nog beter kan. Er moet toch altijd wel iets zijn, waarop je kritiek kunt hebben en die door anderen moet worden verbeterd.
Stuurman vindt ook, dat anderen zich veel meer moeten inspannen om zaken aangaande de vereniging te verbeteren. Stuurman schrijft meestal stukjes, die sarcastisch en zwartgallig zijn en waarvan hij zelf denkt, dat het pure humor is. Bovendien heeft hij een terecht gevoel van hoge eigendunk. Stuurman heeft de organisatie beloofd, dat het een positief stukje zal worden en hij is tot de conclusie gekomen, dat het ook niet anders kan, omdat het gewoonweg een positief gebeuren is.
De organisatie heeft zich gehouden aan wat Stuurman graag ziet: hard werken om te verbeteren. Uren schaarse vrije tijd erin te steken om de tennissport en de vereniging op de kaart te zetten en spelers op de banen en het terras plezier en gezelligheid te laten beleven. Hijzelf ziet graag vanachter een glas wijn, dat anderen bezweet het terras opstrompelen van gedane inspanningen met een voldaan of teleurgesteld gezicht. Met de laatsten “no mercy”; hadden ze maar harder, nauwkeuriger, geconcentreerder moeten tennissen. Stuurman ziet het liefst “no-nonsense” wedstrijden. Dus geen poeha van met rackets smijtende, kreunende, netvernielende en baanslopende spelers. De enige stimulerende middelen, die zijn toegestaan zijn een bordje Brinta, een banaantje, je zucht naar geld, een hogere ranking en “last but not least” je eigen spelvreugde. Ook geen geruzie over ballen in of uit: eeuwig durend soms. Speel een let. Met zulke ballen is het altijd hetzelfde; je eigen geslagen ballen zijn in en die van de tegenstander, als het even kan, uit. Smoesjes over slechte ballen, te droge banen en rot lijnen zijn aan Stuurman ook niet besteed.
Op de baan is het werken, totdat je zegevierend de baan kunt verlaten. Aan alle condities is voldaan, de regeltjes van de bondsbonzen worden gehandhaafd en dat zijn er nogal wat. Het onderhoud van de banen en kantine zijn uitbesteed aan pensionado’s, die blij zijn, dat ze weer wat te doen hebben en dan weer lekker onder elkaar kunnen zeuren over de korting op hun pensioen. De organisatie, de heren in het paars, heeft er alles aan gedaan om het de spelers naar de zin te maken en het is nu aan hen om het toernooi een succes te laten worden. Stuurman hoopt dat het mooi weer wordt, zodat hij vanaf de zijkant met zijn glazen wijn minpuntjes kan vinden om daar een verhaaltje aan te wijden. Toch is hij bang, dat hij zijn inspiratie ergens anders moet gaan zoeken.
In elk geval wenst hij iedereen: spelers, organisatie, de groundsmen, sponsors, kantinediensten, schoonmaakjuffrouwen, bezoekers en al die anderen een mooi Pekela Open toe met achteraf tevreden gezichten. Succes, iedereen.
